Drengir, sjáiði ekki veisluna?

Þetta er að vísu tilvísun úr allt annarri átt, en það er hinsvegar veisla í gangi sem vert er að sjá, nefnilega Alþjóðleg kvikmyndahátíð í Reykjavík. Maður var svolítið seinn af stað, en nú eru tvær í höfn: Listin að gráta í kór og Grimmdarþokki. Báðar fjölluðu um mannlegan harmleik á einstakan hátt, en sú fyrrnefnda skorar hærra hjá mér, með betri persónusköpun og einstakan danskan húmor. Leikstjórarnir voru viðstaddir á báðum sýningunum og gaf það upplifuninni meiri dýpt. Stefnan er nú tekin á minnst eina mynd á dag þar til hátíðinni líkur á sunnudag.

Fiskur í raspi

Í Bónus er seldur fiskur í raspi. Fiskur í raspi er góður. Í innihaldslýsingu á pakkningu stendur: Fiskur. Það er nú gott að fiskur í raspi skuli innihalda fisk! Þetta er svona svipað eins og bíll sem er til sölu og tegundin er.... Bíll! Fólk veit að fiskur er hollur og sjálfsagt kaupir einhver þennan FISK í raspi. Ekki þó gamli sjóhundurinn ég.

Starfsmaður mánaðarins

Sumsstaðar eru mannabreytingar svo örar að fyrirtæki sem velja starfsmenn mánaðarins eru alsæl ef þau finna starfsmann sem starfaði allan mánuðinn.

Illa farið með gott tækifæri

Í síðustu viku vann ég fyrir Sýningakerfi ehf við að forma umgjörð sýningar í Listasafni Reykjavíkur, Stefnumót við vísindamenn, sem var hluti af Vísindavöku Rannís. Uppsetning sýningarkerfis, ljósa, merkinga o.fl. hófst á miðvikudegi og stóð fram til föstudags. Þrátt fyrir reglulegar uppákomur er í miðrými Listasafnsins engin lýsing, ekki ein týra, þannig að þetta voru hálfgerð myrkraverk á köflum hjá okkur. Fjöldi fyrirtækja og stofnana tók þátt í sýningunni, tugir starfsmanna að störfum og umtalsverðum fjármunum til kostað. Sýningin sjálf hinsvegar var næstum búin áður en hún hófst, því hún stóð aðeins í fjórar klukkustundir, frá kl. 17-21 á föstudeginum. Þetta var hugsað sem fjölskylduviðburður og með það í huga var tímasetningin skrýtin. Stappað var á sýningunni þessa stuttu stund sem hún var opin; menn stóðu bak í bak og sáu margir lítið. Heimatilbúin heildarúttekt á sýningunni segir mér að þarna hafi verið sóað bæði fjármunum og góðu tækifæri til að kynna fyrir almenningi það sem er að gerast í vísindastarfi hérlendis. Vonandi koma Rannís og aðrir skipuleggjendur einnig auga á þetta og halda sýninguna á næsta ári í stærri sal og yfir lengri tíma, sem hentar markhópnum betur til að upplifa það merkilega starf sem fram fer í vísindasamfélaginu íslenska.

Að hafa húmor fyrir sjálfum sér

Í gær ók á undan mér niður Laugarveginn Volkswagen Touareg með einkanúmeraplötu. Oft hefur maður horft á slík númer og fundist þær vera sóun á peningum. Þessi bíll var með V8 vél og númerið sagði allt sem segja þurfti: BRUÐL

Heillandi handverkshefð

Í Gerðubergi stendur yfir sýning Heimilisiðnaðarfélags Íslands, Handverkshefð í hönnun. Þar er sýnt á ótrúlega fjölbreyttan hátt hvernig handverkshefðin er nýtt sem innblástur í nýjum verkum. Í gær var boðið upp á leiðsögn sem dýpkar sýninguna og gæðir hana lífi sem annars er manni að mestu hulið. Þar mátti heyra söguna á bakvið Féþúfuna og Brjóstagjöfina, sem eru tvö af skemmtilegum verkum sýningarinnar, auk þess sem sagt var frá aðferðum við vinnslu og hvaða sögu höfundar vildu segja. Líklega verður aftur boðið upp á leiðsögn nk. sunnudag, 7. október kl.14., og ætti enginn áhugamaður um íslenska handverkshefð að láta hana fram hjá sér fara. Næst á dagskránni er svo að kíkja í Prjónakaffihúsið í Norræna húsinu, þar sem hluti fyrrnefndrar sýningar er (samsýning allra skólastiga á nemenndaverkefnum), svona áður en maður hefst handa við að setja upp sýningarkerfið fyrir Handverk og hönnun í Ráðhúsinu, sem hefst síðar í vikunni.

Einróma upplifun

Eftir alltof langt hlé tók sig upp gamalt bros nú í vikunni (gamla góða kórsmælið), þegar við turtildúfurnar fórum á okkar fyrstu æfingu hjá Sönghópnum Norðurljós. Það er gaman að syngja; meira gefandi að syngja saman, en skemmtilegast að syngja í stórum kór, þar sem raddir fjölda karla og kvenna harmónera svo úr verður ein samstíga hljómhviða. Við það gerist eitthvað magnað, maður verður hluti af heild, rödd sem stækkar og gefur tónverki líf. Í samsöng hverfa á braut ólíkar skoðanir eða ágreiningur manna, og um stund tala allir sama tungumál. Slíkar stundir eru eitt af því mest gefandi sem ég upplifi.

Gengið í gegnum Lambafellsgjá

Stutt frá Keili á Reykjanesi er skemmtilegt náttúrufyrirbæri sem heitir Lambafellsgjá, eða Lambafellsklof eins og Ómar á Ferli.is kallar það. Stuttur gangur er frá Eldborg að Lambafelli og troðningur leiðir mann alla leið að neðri enda gjárinnar, sem er bæði djúp, þröng og brött. Það er eins og að koma í annan heim að ganga þarna í gegnum dimma sprunguna og velta fyrir sér þeim kröftum sem þessa jarðmynd skópu. Svo er hægt að tengja gönguna við aðrar leiðir í nágrenninu, og það gerðum við skötuhjú á sunnudag þegar við vorum þarna á ferð með tíkina Týru. Ferðina skipulögðum við með aðstoð Útivistarbókarinnar hans Páls Ásgeirs (bls. 116) og myndakorti Loftmynda, Af stað á Reykjanesi, en því miður höfðum við ekki undir höndum frásögn Jónasar Guðm. um Lambafellsgjá í tímaritinu Útiveru. Það sem haustferðir hafa umfram sumarferðir er ótrúleg litadýrð náttúrunnar, sem magnar alla upplifun göngufólks.

Heilagur hvíldardagur rofinn af hávaðasömu helgihaldi

Rétt hjá mínu nýja heimili glymja á hverjum sunnudagsmorgni kirkjuklukkur hinnar ríkisreknu trúarsamkundu svo undir tekur í hverfinu. Hvers vegna þarf kirkjan að auglýsa samkomur sínar á sunnudögum með þessum dómsdags hávaða? Fyrir utan að vera í hróplegu ósamræmi við þá hugarkyrrð sem kirkjan boðar veltir maður því fyrir sér hvort þetta virkar jákvætt í markaðssetningunni hjá þeim; hafa þeir gert könnun á því hvort fleiri mæta þegar bjöllunum er hringt? Er þetta ekki bara úrelt gamaldags aðferð við að láta illa upplýstan almúgann vita af messunni, arfur frá þeim tíma þegar fólk vissi ekki hvað tímanum leið og skortur á upplýsingum kallaði á þennan hávaða til að láta söfnuðinn vita af messuhaldinu? Í ört vaxandi borgarsamfélagi er allt til þess vinnandi að minnka hávaðamengunina og kirkjan ætti að ganga á undan með góðu fordæmi og taka upp hljóðlátari aðferðir til að draga sína syndasauði á sunnudagssamkomurnar.

Viðskiptavinir eiga að vera gestir okkar

Í fyrirlestri á Nordica föstudaginn 7. sept. sl. sagði Marit Thorkeson frá muninum á þjónustu og gestrisni og hver væri ávinningurinn af því að sinna viðskiptavinum sem gestum. Þjónustu er að hennar mati hægt að skilgreina og mæla, en þegar um gestrisni er að ræða verður hjartað að vera með í för: Ætli menn sér að ná samkeppnisforskoti verður að veita persónulega þjónustu, gefa af sér og láta gestinum finnast hann velkominn! Í mörgum geirum atvinnulífsins er talað um viðskiptavini, skjólstæðinga, sjúklinga, o.s.frv., en ef við ætlum að skara framúr í þjónustugæðum verðum við fyrst og fremst að líta á viðskiptavini okkar sem gesti, sem manneskjur sem við sinnum af alúð. Í þjónustustörfum eigum við að vera stolt af því sem við bjóðum, við eigum að sinna starfi okkar af ástríðu og á okkar persónulega hátt. Að mati Marit er ekki hægt að kenna þetta eða þjálfa nema að litlu leyti og því þarf hver og einn að hafa frelsi til að veita þjónustu á sinn hátt, vera hann sjálfur og fá að njóta sín, til þess að gæði og virði þess sem verið er að selja verði sem mest í augum viðskiptavina okkar. Fyrir þá sem lesa sænsku má finna marga markverða punkta um fyrirbærið "hostmanship" á síðu Marit og félaga, www.vardskapet.se.