Ertu forvitinn bloggflakkari eða fjarskyldur ættingi?

Nú er fyrsti heili mánuður þessarar síðu að enda og ég get nú ekki sagt annað en að ég sé hæstánægður með viðtökurnar. Fjöldi gesta hér hefur verið framar öllum vonum, þegar þetta er ritað eru komnar rúmlega níu hundruð heimsóknir. En þar sem fæstir skilja eftir sig einhver spor, þ.e. skrifa í gestabók eða senda inn athugasemdir, þá er ég orðið mikið forvitinn að vita hver þú ert gestur minn sæll. Þessvegna hef ég sett inn litla könnun hér til vinstri sem mér þætti vænt um ef þú vildir taka þátt í. Með fyrirfram þökkum, Kveðjur, Jón Þór

Breskir ferðamenn tengjast hvölunum mest

Rakst á könnun frá 2002 um hvalveiðar, hvalaskoðun og ferðamennsku, sem RHA vann fyrir Ferðamálasetur, en hún var gerð meðal ferðamanna, Íslendinga og útlendinga, um borð í bátum hjá þremur hvalaskoðunarfyrirtækjum. Þar var að finna töflu (mynd 6, bls.13) um ástæður fyrir komu ferðamanna til landsins; hvort hvalaskoðun hefði þar haft áhrif. Greint var eftir þjóðerni og sjaldnast hafði hvalaskoðun haft teljandi áhrif (í minna en 20% tilvika). Nema hjá Bretum, þeir skáru sig nokkuð mikið úr hópnum. Um 300 engilsaxneskir svöruðu könnuninni og rúmlega helmingur þeirra (156) játti því að hvalaskoðun hefði haft áhrif á ákvörðun um að koma hingað til lands. Þessi niðurstaða hefur ekkert alhæfingargildi, en gefur vísbendingu um sérstöðu Breta í þessu máli.

Nú verður mér hugsað til þess að það eru einmitt Bretar sem hafa mótmælt hvað mest nýhöfnum hvalveiðum okkar í atvinnuskyni og því vil ég brýna fyrir tölfræði- spekúlöntum í ferðaþjónustu að halda vöku sinni og fylgjast vel með því hvort breytingar verða á komum Breta hingað næstu tvö sumur (þegar hvalaskoðun er í blóma), en gera verður ráð fyrir að áhrif ættu að hafa komið fram á þeim tíma, ef einhver eru. Bretar skipta okkur verulegu máli í ferðaþjónustu og því verður fróðlegt að sjá hvort þeir, sem virðast af framangreindu tengjast hvalamálum mest, dragi úr ferðalögum til Íslands ef við höldum veiðunum áfram.

Af hverju erum við að selja okkur lægstbjóðanda?

Ég veit, ég þarf ekki að segja það; svo oft hefur það verið tíundað… en ég bara verð, ég get ekki þagað: Þarf land eins og Ísland, sem hefur alla möguleika á að verða eitt dýrmætasta svæði heims, m.a. vegna ósnortinna náttúruvíðerna, að vera að falbjóða sig svona út á næsta götuhorni, eins og mella í övæntingarfullri þörf fyrir smápening fyrir dópi? Af hverju hafa íslensk yfirvöld ferðast um heiminn með þessa minnimáttarkennd, til þess að laða hingað fyrirtæki sem skila okkur alltof litlu miðað við þann skaða sem starfsemin veldur? Ég verð alltaf meira og meira undrandi á þessari atvinnustefnu yfirvalda eftir því sem ég skoða hana betur.

Gefum Gústa í Bakkavör orðið: "Jafnvel þó að Íslendingar kæmust í hóp stærstu álframleiðenda heims og myndu virkja alla hagkvæmustu virkjunarkosti landsins, myndi arðsemi þess og hagur fyrir íslenskt samfélag aldrei verða meiri en sem nemur framlagi eins öflugs útrásarfyrirtækis" (Ágúst Guðmundsson, 2006). Meðan stóriðjufíkn okkar Íslendinga er enn við lýði þá finnst mér einhvernveginn að þessi góða vísa verði ekki of oft kveðin.

Kremkex, kókópuffs og kjötfars!

Þegar kemur að innkaupum fyrir heimilið er ég mikill tilboðs- og útsölumaður. Kaupi gjarna talsvert magn ef gott verð á nauðsynjum er í boði, en nenni sjaldnast að eltast við hluti sem ekki eru boðnir á betra verði en sem nemur 30% eða meira undir normalverðinu. Því miður er bara allt of hátt hlutfall af tilboðsvörum matvöruverslana bölvuð óhollusta, svona eitthvað í líkingu við upptalninguna hér að ofan. Mér finnst að verslunareigendur mættu gjarna hafa meiri ábyrgð og metnað til þess að auka neysluna frekar í hollustuvörum. Væri það ekki betra fyrir heilsu almennings í landinu ef meira væri af sykursnauðu morgunkorni, hrökkbrauði og lítið unnum kjötvörum á tilboði?

Sjarmatröll á sauðskinnskóm

Fór ásamt Valla bekkjarbróður í vettvangsferð í gær í Upplýsingamiðstöðina í Varmahlíð, þar sem Alþýðulist (félag skagfirsks handverksfólks) selur vörur sínar. Komst að því að Rósaleppar voru notaðir innan í skinnskó til að einangra fætur frá kaldri jörð og að Sjónabók er gömul bók sem sýnir munstur sem notuð voru á púða, veggteppi og ábreiður til forna. Þarna var mjög margt fróðlegt og fallegt að sjá og ekki var verra að hitta á formann félagsins til að fá frekari útskýringar og umræður um hlutina, en því miður virðist oft skorta nokkuð á að nytsamar og söluvænar upplýsingar fylgi með gripunum. Lopapeysur með skagfirskum sérkennum héngu þarna í röðum og auðvitað var ein tegundin með mynstri sem heitir “Undir bláhimni”; skárra væri það nú.

Meðan ég tók myndir og gramsaði í handverkinu jós Valli úr viskubrunnum sínum um söluvænleg vöru- og verlsunartrix og leiddi þær stelpur í allan sannleikann um hvað virkaði vel á útlendingana. Auðvitað gat þetta ekki farið öðruvísi en svo að hann heillaði þær alveg upp úr sauðskinnsskónum, sem leiddi til þess að áður en við kvöddum vorum við beðnir um að skilja eftir símarnúmerin okkar. Þetta var voða sætt, en ég verð nú samt held ég að kyngja þeirri bitru staðreynd að auðvitað var það bara númerið hjá sjarmatröllinu sem þær vildu komast yfir.

Panikk út af Philishave?

Er ekki fólk búið að sjá of mikið af hrollvekjukvikmyndum þegar það þorir ekki lengur að fara inn á baðherbergi hjá sér, opna þar skáphurð og slökkva á rafmagnsrakvél? Maður skilur eiginlega ekki hvað fer í gegnum huga manneskju sem verður svo hrædd við svona einfalt heimilistæki að hún þurfi að kalla á lögreglu sér til hjálpar. Mikið getur nú ótti manna magnast af litlu tilefni.

Háspennt hughrif á heimaleikjum

Það er ekkert skemmtilegra en þegar heimaliðið sigrar í framlengdum leik, þar sem allt hefur verið í járnum og spennustigið í húsinu hættulega rafmagnað. Ég veit að Íslendingar voru að vinna Frakka, það var lyginni líkast, en Sauðárkrókur er minn heimabær, Tindastóll mitt lið og úrvalsdeildarkörfubolti skemmtilegasta íþróttin.  Í kvöld komu gestirnir úr Breiðholtinu, en ÍR-ingar berjast eins og við um sæti í 8-liða úrslitum. Það verður að segjast eins og er að það blés ekki byrlega fyrir heimaliðinu lengi vel leiks. En með seiglu tókst þeim jafna leikinn á lokasekúndum og knýja hann í framlengingu, þar sem þeir reyndust sterkara liðið og sigruðu verðskuldað, 103-97.

Eftir svona leiki kem ég heim skrælnaður í hálsi og rámur í rödd, hendurnar eru rauðsárar eftir allt klappið og ég er búinn að tapa svosem eins og líter af vökva (sem þýðir að ég verð að skipta um fatnað, yst sem innst). Þetta eru heljarinnar átök, líkamleg og andleg, fyrir mann eins og mig sem lifi mig inn í leikinn og reyni að hvetja mestallan tímann! En þetta er samt alveg fyrirhafnarinnar virði, skemmtunin sem fæst út úr þessu er svo gríðarlega gefandi. Því miður er eiginlega ekki hægt að koma stemningunni og hughrifunum í orð, menn verða eiginlega að hafa sjálfir verið í Krókódílasíkinu á Sauðárkróki á svona háspennuleikjum í körfubolta, á lokasekúndum innan um sjóðheita hávaðasama stuðningsmenn, til að skilja hvað ég er að tala um.

Er það blásýran eða blýið sem blindar?

Í dag er Bóndadagur og mér finnst ég aðeins vera farinn að fá sjón á báðum aftur. Hef verið blindur núna síðan í hitteðfyrra, en þá hafði ég haft sjón um stund. Þá gerði ég mér grein fyrir hvað eitrið hafði verið að gera mér lífið erfitt. En svo blindaðist ég aftur og fór að nota þessi helvítis eiturefni aftur, alveg í rúmt ár, allt þar til nú að ég er farinn að sjá þetta aftur. Og mig hryllir við viðbjóðnum: Skordýraeitur, etanól, tjara, blásýra, ammoníak, aceton, kvikasilfur, brennisteinsvetni, kveikjarabensín, blý, eldflaugaeldsneyti, kolsýringur, o.fl., o.fl. Allt þetta, og miklu meira til, eru eiturefni sem Lýðheilsustöð segir mér að séu í sígarettureyknum sem ég hef verið að soga að mér stóran hluta ævinnar. Ógeðslegt? Heldur betur, algjör viðbjóður. Djöfull getur maður verið blindur, ha?

Ein magnaðasta matarupplifun lífsins

Fórum hjónin um daginn í Sjávarkjallarann og upplifðum þar eina mestu ævintýraferð sem bragðlaukar okkar hafa lengi komist í. Okkur brá svolítið fyrst, þegar við vorum búin að renna yfir matseðilinn, og uppgötvuðum að við þurftum eiginlega túlk á sumt sem þar stóð: Fresh vibes, jam-jam, mizuna, wasabi, su misu, nori, yuzu, kiwano! What? Gáfumst bara upp og þáðum með bros á vör boð um að leyfa kokknum að koma okkur á óvart. Það gerði hann svo lengi verður eftir munað með fjölda smárétta; þrír forréttir og tveir aðalréttir (eiginlega 5, þar sem annar þeirra var fiskferna).

Þarna voru linkrabbar og lynghænur og fjöldinn allur af svo skemmtilegum samsetningum að nautn verður næstum of vægt orð til að lýsa upplifun okkar. Reyndum þó að stynja eins hljóðlega og við gátum, annarra gesta vegna. Enduðum veisluna svo á nokkrum mjög góðum eftirréttum, en kokkarnir hafa greinilega tekið sig á í þeim eftir að Jónas Kristjáns gagnrýndi veitingahúsið fyrir eftirréttina fyrir nokkrum misserum, því þeir voru puntkurinn yfir i-ið, rúsínan í pylsuendanum… þið skiljið, það sem kórónaði frábært kræsingakvöld. Ekki var verra að renna desertunum niður með smá dreitli af sætvíni, sem gjarna hefði þó mátt kosta aðeins minna (2.000 kr þriðjungur úr glasi). En það var þess virði.

Það ýtti svo enn undir þessa sælustemningu okkar að staðurinn er skemmtilegur með gott andrúmsloft, þjónustu eins og best verður á kosið og svo eru diskar, föt og ílát sem réttirnir eru bornir fram í alveg stórkostleg snilld – samsetning héðan og þaðan, sem gerir sig vel og styrkir heildarmyndina og magnaðar matarminningar. Mæli með Exotic-menu í Sjávarkjallaranum fyrir ævintýrasækna sælkera og nautnaseggi.

Menn uppnefndir vegna ferðalaga

Heyrði um það fjallað í útvarpinu hvernig ýmis uppnefni festast við menn. Einhver í viðtali hafði safnað gögnum um þetta og rannsakað. Hann tók sem dæmi mann frá Vestmannaeyjum, en sá hafði nokkrum sinnum þurft á skömmum tíma að ferðast til Reykjavíkur í erindagjörðum fyrir útgerðina sem hann vann hjá. Þetta var um miðbik síðustu aldar þegar margir töldu það hinn argasta óþarfa að vera nokkuð að ferðast. Í dag þykir ekki tiltökumál að ferðast um langan veg, oft og iðulega, en vegna þessara ferðalaga sinna fékk aumingja Vestmannaeyingurinn uppnefni sem festist við hann alla hans ævitíð: Guðjón Flækingur!